Αιμοσπερμία

Αιτιολογία.

Η παρουσία του αίματος στο σπέρμα μπορεί να προέρχεται από οποιοδήποτε όργανο του γεννητικού συστήματος του ανδρός. Οι όρχεις, οι επιδιδυμίδες, οι εκσπερματικοί πόροι, οι σπερματοδόχες κύστεις και ο προστάτης ανήκουν στο γεννητικό σύστημα ενώ η ουρήθρα αποτελεί τον τελικό αγωγό στην πορεία του σπέρματος κατά την εκσπερμάτιση. Στο 50% των περιπτώσεων δεν ανευρίσκεται το αίτιο της αιμοσπερμίας.

Τα πιο συχνά αίτια είναι:

• Φλεγμονή κάποιου από τα παραπάνω όργανα, όπως προστατίτιδα, επιδιδυμίτιδα, ουρηθρίτιδα. Τα αγγεία γίνονται εύθρυπτα λόγω της φλεγμονής και γι αυτό αιμορραγούν πολύ εύκολα.

• Σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, μικρόβια όπως ουρεόπλασμα, μυκόπλασμα, χλαμύδια.

• Τραυματισμός των γεννητικών οργάνων.

• Η διορθική βιοψία του προστάτη είναι ένα συχνό αίτιο αιμοσπερμίας. Εμφανίζεται περίπου στο 30% των ασθενών και μπορεί να επιμείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα έως και 2-3 μήνες μετά τη βιοψία. Δεν πρέπει να ανησυχεί τον ασθενή.

• Επέμβαση για τον προστάτη- διουρηθρική αφαίρεση, TUR-is, laser.

• Διαγνωστικές εξετάσεις , όπως ουρηθροκυστεοσκόπηση.

• Η τοποθέτηση ουροκαθετήρα.

• Καρκίνος του προστάτη ή του όρχεως θα μπορούσε να αποτελέσει αιτία αιμοσπερμίας αλλά είναι σπάνιo. Επιβάλλεται, όμως, να διερευνάται σε ασθενείς ειδικά άνω των 40 ετών.

• Η λήψη αντιπηκτικών φαρμάκων, όπως Plavix, Iscover, Salospir, Sintrom κ.α.

• Αιματολογικά νοσήματα.

Ταξινόμηση.

Η αιμοσπερμία ταξινομείται σε πρωτοπαθή και δευτεροπαθή. Πρωτοπαθής ονομάζεται όταν το μόνο σύμπτωμα του ασθενούς είναι η παρουσία αίματος στο σπέρμα χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτιολογία. Συνήθως αυτοπεριορίζεται και στο 15% των ασθενών εμφανίζεται ως ένα μεμονωμένο επεισόδιο. Ενώ στη δευτεροπαθή αιμοσπερμία το αίτιο είναι συγκεκριμένο, κάποιο από τα παραπάνω.

Διάγνωση.

Η πιο συχνή διαγνωστική εξέταση αποτελεί η καλλιέργεια σπέρματος, για τον αποκλεισμό κάποιου μικροβίου. Συνοδεύεται με υπερηχογράφημα προστάτη – όρχεων. Σε συχνές υποτροπές μπορεί να διενεργηθεί μαγνητική τομογραφία πυέλου.

Σύσταση : « Η αιμοσπερμία είναι ένα σύμπτωμα που χρειάζεται άμεση διερεύνηση και αντιμετώπιση από τον εξειδικευμένο Ανδρολόγο – Ουρολόγο. Αν και τις περισσότερες περιπτώσεις δεν είναι πολύ ανησυχητικό σύμπτωμα.»

Θεραπεία.

Η θεραπευτική αντιμετώπιση είναι κυρίως φαρμακευτική ανάλογα με το αίτιο που την προκάλεσε. Χορηγούνται, συνήθως, τα κατάλληλα αντιβιοτικά και αντιφλεγμονώδη. Πολλές φορές, δεν υποχωρεί εύκολα, εμφανίζει συχνές υποτροπές γεγονός που φοβίζει τον πάσχοντα. Επιβάλλεται, συχνά, δεύτερος και τρίτος κύκλος θεραπείας και επί επιμονής των συμπτωμάτων χορήγηση αντιβιοτικών ενδοφλέβια.